Słownik etymologiczny języka polskiego/udo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
udo, niegdyś męskiego rodzaju, dlatego zdrobniałe udziec, ‘biodro’; prasłowiańskie; cerk. ud, ‘członek’, czes. úd, ‘członek’, úditi, ‘członkować, dzielić’, tak samo serb. uditi, więc u nas tylko do ‘biodra’ odniesione; w 15. wieku: »udy, coxe«, r. 1500: »ud, coxa«; co do odmiany rodzaju, por. biodro, brzuch, głozno. Jeszcze u Potockiego: »skoro wyściele udy«, ‘wypasie się’.
