Słownik etymologiczny języka polskiego/tur
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
tur, do 17. wieku w Polsce istniejący ‘bos primigenius’; turzy, turza trawa, ‘carex’ (Stańko ją ząbrzem nazywa, p. żubr); sierść zajęczą zwano turzycą, a tak zowią się inne rośliny, i u innych Słowian, np. serb. turowac; turoń, ‘kolędnik’, od przebierania się za kozę itp.; turice u Słowaków ‘Zielone Świątki’. Prasłowo; znaczenie waha się między ‘turem’ a ‘żubrem’, prus. tauris, ‘żubr’, lit. tauras, ‘tur’ (z rogów turzych pito, więc lit. taurē ‘puhar, kielich’); grec. tauros, łac. taurus, ‘byk’.
