Słownik etymologiczny języka polskiego/trzon
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trzon, »ząb trzonowy«; trzonek, ‘rączka’; trzon, trzan, z ruska czeren, czeryn, ‘ognisko’. Prasłowo; co do pierwszego, por. cerk. ząb czrěnowien, czrěnowitiec, czes. trzenowec, łuż. czronowc, słowac. czren, ‘szczęka’, małorus. czerennyj zub; brak odpowiednika w lit., ale przytaczają celt. słowa tegoż brzmienia i znaczenia (cern, ‘szczęka’, kern, ‘kąt’). Z trzonek por. cerk. czrěn, ‘rączka’, rus. czeren, ‘rękojeść’, tożsamo w bułg., serb.; czes. strzen, strzenka; dalszych (pewnych) odpowiedników, w lit. itd., niema. Trzecie trzon piszą i trzan, właśnie w 14. do 16. wieku w warzelniach solnych, rus. czeren, ‘panew do wywaru’, a coś podobnego nazywają u Serbów niegdyś czerěń, dziś czerjen, z czem łączą niem. Herd(?).
