Słownik etymologiczny języka polskiego/trup
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
trup, trupi; strupieć, strupieszały; trupiarnia, trupiasty; trupać, ‘trudzić’: »nie trupaj mistrza«, Seklucjan 1554 r.; prasłowo; w cerk. o ‘członkach’ i ‘tułowiu’, serb. trup, ‘tułów’ i ‘kłoda, pień’, potrupljen i rastrupati, o ‘zdruzgotaniu’; czes. trup, ‘tułów’ i ‘pień’. U Litwy tylko dla ‘kawałków’: trupēti, ‘kruszyć’ (por. strupieszały), truputis i trupinis, ‘okruch’, prus. trupis, ‘kloc’, lit. traupus, ‘kruchy’; grec. trypaō, ‘wiercę’, trypē, ‘dziura’.
