Słownik etymologiczny języka polskiego/traf
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
traf, trafić, trafny, potrafić; trafunek, trafunkowy; w 16. wieku tref, trefić, trefunk; i dziś jeszcze trefić, ale tylko o włosach, co właśnie w 16. i 17. wieku i przez trafić oddają: »włosy sobie trafili a czesali«, M. Bielski, »kobiety włosy trafią«, Karnkowski; dawniej trefny, trefność (stąd dziś jeszcze trefniś, ‘błazen’) o ‘dowcipie’ stale używano, por. węg. trefa, ‘dowcip, żart’. Z niemieckiego treffen; por. trafar (Treffer); co do a zamiast e, por. prasa, tratować itp. Od nas na Ruś, gdzie f i przez p zastąpiono: potrapljaty. U Czechów dotąd tylko z pierwotnem e: trefiti.
