Słownik etymologiczny języka polskiego/tarn
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tarn, dziś w nazwach miejscowych: Tarnów, Tarnopol; prapolska postać, obok cirzń, cirń, ‘cierń’, we zbiorowem cirznie, ‘ciernie’, z czego tę nową postać cierń urobiono (jak liść od zbiorowego liście); psałterz florjański zachował jeszcze dawną różnicę: tarn, tarnowie (niema w puławskim), ale cirznie (to i w puławskim); już w biblji jednak mylne: tarnie (ciernie, Leopolita); »tarnek się ostrzy z młodu«; tarnki skracają w tarki i odmieniają: z tarek, itd. zamiast: z tarnek; tarnie, tarnina. Prasłowo; pomijam słowiańskie, takie same (cerk., czes. trn, ruskie tiorn); brak w litew.; jest w niem. Dorn, goc. thaurnus, ‘cierń’; ind. trna-, o ‘ziołach’ i ‘trawie’ wogóle.
