Słownik etymologiczny języka polskiego/tarchać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
tarchać, ‘gadać, przebąkiwać’, »tarchnęły wieści« (‘gruchnęły’), »tarchają o tem«, obok: tarkać, tarknąć, tarkot, tarkotać, terkotać (tyrkotać), o tem samem znaczeniu; z odmienną wokalizacją: turkot, turkotać, turkawka (i przestawione trukawka, krukawka, to samo co synogarlica, której nazwę przenieśliśmy na odmienny, obcy gatunek ‘gołębia’); u innych Słowian trk tylko o ‘biegu’ albo ‘trącaniu’: cerk. serb. trk, ‘bieg’, trczati, ‘biec’, nasze utarczka; czes. trk, rus. torknut’, ‘trącić, ruszyć’, serb. trkaljati, ‘toczyć’.
