Słownik etymologiczny języka polskiego/szyl
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szyl, r. 1500: »blaskooki albo blaskaty, szyl«; później i szylawy, ‘zezowaty’, ‘patrzący świdrem’ (albo ‘szydłem’); pozornie z niem. schiel, co to samo znaczy; ale powtarza się we wszystkich językach słowiańskich, w postaciach, co myśl o pożyczce wyłączają: słowień. szkilec, sziljast, »na chile gledati«, o ‘zezie’; serb. szkiljiti i schiljaw; czes. szilhati i łuż. szelchać, obok szylawy, ‘krzywy’; a więc ze zwykłą wymianą sz-, ch-, sk- (niem. dawne scelah, dzisiejsze scheel, schielen).
