Słownik etymologiczny języka polskiego/szust
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szust, szustać, szusnąć, szuścieć, szustać się, tyle co szastać, o ‘hałasie, szumie’ (»szustem szmer igrał«, Potocki); w 17. wieku szustać ‘odmieniać’: »wolność na niewolą szustać«, »szusta z nim na płaszcz«, »panny jako konie szustać«, Potocki, »śmierć z żywotem szusta«, 1650 r., i na tem polega nasze dzisiejsze oszust (p.); por. słowień. szusztati, czes. szustieti, ‘szumieć’, szust, ‘szmer’, szusta, ‘błazen’ i ‘wahający się’, szustot, ‘szmer, hałas’, »nieco se szustlo«, ‘coś się zdarzyło’; serb. szusztati, szusznuti, szuszkati, ‘szumieć’, szusznjak, szusznjar, szuszkor, o ‘krzewinie’.
szust, szustman, szustokor, dawne stroje damskie, w 17. i 18. wieku; z franc. justement, justaucorps, o »kształtach«, t. j. ‘stanikach’.