Słownik etymologiczny języka polskiego/sztych
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sztych; »wydać na sztych«, ‘wystawić na niebezpieczeństwo (i odstąpić)’; »na sztych kłaść«, ‘równoważyć’; »sztychować towary«, ‘wymieniać’, ogólne w 16. i 17. wieku: »jako swe kupiec towary sztychuje i odmienia«, »sztychowanie towarów za towar«; więc i »budynki ziemiańskie już sztychują pałace«, »cnoty z cnotami sztychować« (przestarzałe); sztychnąć, ‘kolnąć’: »raz cięty i sztychowy«; sztych, ‘rycina’, sztycharz, ‘rytownik’; w kartach sztych: ‘lewa’. We wszystkich znaczeniach z niem. Stich, stechen, prasłowa od pnia sti-.
