Słownik etymologiczny języka polskiego/szpetny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szpetny, oszpecić, dawniej szpatny, oszpacić; szpetota, szpeciąg, szpetulka, szpetulicha, czes. szpata, ‘brzydota’, szpatiti; ale jest i szpat, szpata, o ‘wadzie końskiej (wygięciu nogi)’, szpatawy, z niem. Spath, w 16. i 17. wieku stale szpot, szpotawy: »koń, który ma szpot u wszystkich nóg«; to samo co szpetny: »szpocić prawo«, »to go nie szpoci« (‘kala’), »krzywo i szpotawo«; szpotlawy, ‘niezgrabny’.
