Słownik etymologiczny języka polskiego/szpar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szpar, szpara, ‘szczelina’: »przez szpary patrzyć«; szparka; czes. spára; u nas i u Czechów szp- i sp-; w 16. wieku zawsze spar, szpar już w 17. w.; cerk. czĭparog, ‘pazur’, czĭpag, ‘pektoralik’. Znaczenie ‘szczeliny’ nie pierwotne: spar, wspar, był ‘wabem na ptactwo’, drążkiem »z rososzkami«, na którym przywiązywano ptaka (gołębia), aby wabił inne, stąd: »na sparze siedzieć«, t. j. ‘na widoku’, częste szczególniej u Reja; od owego ‘rozszczepienia’ przeniesiono to na ‘szczelinę’. Pień ten sam co w słowiańskich nazwach jak serb. czapak, czaporak, ‘pazur’, czapur, ‘kij’, czepur, ‘kaczan’, czepurati, ‘skubać’.
