Słownik etymologiczny języka polskiego/szmer
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szmer, szmeru, zamiast *szemru wedle szemrać, chociaż częściej postaci dalszych przypadków postać pierwszego zmieniają, wedle szewca: szewc, wedle sejmu: sejm. Nietylko o głosie, ale i nazwa rośliny (szmer), po której szmer w głowie (zowią ją i szemrzyk), np.: »daleko szmer z lichym mijaj opichem«, Potocki; pień ten sam co w komar (p.), ale tu półgłoski (pierwotne sk- daje bądź k-, bądź ch-, sz-); roślina nazwana więc od skutku.
