Słownik etymologiczny języka polskiego/szmalc
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szmalc, szmalec, »topione sadło albo szmalc« r. 1500 (można i sm- czytać, jak istotnie wymawiają i dziś); od tego samego niem. Schmalz, schmelzen, ‘topić’ (sadło, kruszce), pochodzi i szmalc lub szmelc, ‘emalja’: »zbroja szmelcowana«, »twarzy farbiczkami szmelcowali«, »zapona drogim szmalcem sadzona«; szmelcarz, szmelcuga, o ‘paleniu smoły’; szmelcują piwo (‘warzą’), powidła ‘smażą’); por. czes. szmelc.
