Słownik etymologiczny języka polskiego/szczury
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szczury, ‘szczupły’, szczurość, ‘chudość’; praszczur, o ‘prawnuku’ (i ‘pradziadzie’, na to zawsze jeden wyraz, p. pra-), praszczurzęta i plaszczurzęta; cerk. prasztur i praszturę, ‘prawnuk’, rus. praszczur, ‘prapradziad’. Stąd dalej nazwa zwierzątek, u nas szczur, szczurek, »myszy, szczurków pełno«; »szczurzyć oczy (uszy)«; u innych Słowian nazwa to ‘świerszczów’, ‘skorpjonów’: cerk. sztur, ‘świerszcz’, sztir, ‘skorpjon’, słowień. szczurek, szurek, cziricz, szcziriczek, sztir, czes. sztír, ‘niedźwiadek’ i ‘skorpjon’. Pień ten sam co w sku-bać (p.), lit. skutu, ‘golę’, skutos, ‘opiłki’, łotew. sku-t, skuwu, ‘golić’.
