Słownik etymologiczny języka polskiego/szczoch
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szczoch (u Potockiego); »szczyna albo mokrz«, r. 1500; szczak, ‘nocnik’; szczać, ‘mokrzyć, pikać’, r. 1500; prasłowo; cerk. sĭcati, sĭczą (u nas zrównano: szczać wedle szczę, na Rusi odwrotnie: scu wedle scať; czes. scáti, sztiju lub sztim); częstotliwe sikać, usikać się, p. sik, co się z sykiem plącze; niem. dziś seichen, w temże znaczeniu, obok seihen, dawne sīgan, ‘kapać’; brak w lit.; ind. sinczati, awest. hinczaiti, ‘wylewa’, grec. ikmas, ‘wilgoć’, łac. siat, ‘moczy’.
