Słownik etymologiczny języka polskiego/szafran
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szafran, wyjątkowo szefran, a 1500 r. odosobnione zupełnie szafer(?); europejska nazwa z arab. az za ferān. Szafran, przywożony do nas z Węgier, odgrywał niegdyś rolę o wiele znaczniejszą od dzisiejszej, między »korzeniami«, jak i między kolorami: szafrany, ‘buty dla szlachty’; »na głowie szafran«, o ‘rudym’, a stąd nazwa Szafraniec w 15. wieku; »szafranno i pieprzno jadać«, »szafranowy ulepek (lub plastr)«, »baba szafranowa«, dziś już rzadka; e musiało być niegdyś częstsze, por. lit. szepronas i łuż. żefran.
