Słownik etymologiczny języka polskiego/szady
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szady, ‘siwy’, szadawy, ‘popielaty’, »przeciwko szadym głowam powstań«, biblja; »był szot« (t. j. szád), w Rozmyślaniu, o ‘cerze śniadej’; szadź, ‘szron’, szedzieć zamiast szadzieć, szadzielina, ‘szron’; szadziwy przeszło przez szedziwy i szędziwy w (mazurskie) sędziwy (p.). Prasłowo; cerk. sěd, rus. siedoj, serb. sijed, czes. szedý, ‘siwy’. Postaci z mylną nosówką po narzeczach nierzadkie: sędzioły, szędzieć (por. między). Pień ten sam co w siwy i szary; sz- takież jak w szary obok siara, ale *siadego nie mamy (nazwa ‘grzybu’, siedź?).
