Słownik etymologiczny języka polskiego/szabla
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
szabla, szabelka, szabelno, itd.; szabeltas, z niem. Säbeltasche; z sz-, wobec powszechnego s-: rus. sabla, węg. száblya (wymawia się s-), niem. Säbel, franc. sabre (z r!); od nas przejęła Litwa i Słowacy sz-, czes. szawle przyszło widocznie również przez Polskę. Nasza szabla, to mylne odmazurzenie, zamiast sabla, a dowodzi tego sabelek Mączyńskiego 1564 r., cerk. sabl, ‘kogut’, sablica, ‘kura’; krzywą szablę przezwał Słowianin, gdy ją u koczowników wschodnich po raz pierwszy zobaczył (sam znał tylko prosty miecz i nóż), sablją, od ogona koguciego (czy nie odwrotnie?). W 16. wieku szablat, ‘schowek’: »(mieć) w szablacie krzesiwo« (?).
