Słownik etymologiczny języka polskiego/szańce
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
szańce, szaniec, szańcowy, szańcować; szańcownik albo szancknecht; łączy dwa zupełnie odmienne znaczenia; jedno z niem. Schanze, ‘wał’, nieznanego początku (‘kosz’?); drugie, również z niemieckiego, ale to jest franc. chance, ‘los’, od gry w karty, z łac. cadentia (o ‘rzucie kostkami’): »sadzić na szańc«, ‘ryzykować’, »nie na jeden fortuny szańc wszystkie siły stawić«; częste szczególniej u Reja: »na szańc szczęścia wysadzi«; »zdrowie na szańc kładli«; por. szansa z franc. chance.