Słownik etymologiczny języka polskiego/szętolić się
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
szętolić się, ‘szastać się’, szętopierz, ‘nietoperz’, szętoporka, ‘śpiewka wesoła’, narzeczowe, wszystko od prasłowiańskiego szętati sę, ‘wałęsać się, chwiać się’, serb. szetati, ‘spacerować’, szetalka, ‘wahadło’, rus. szatat’ sia (z innemi przyrostkami szęga, ‘żart’, i szęgaw, ‘żartobliwy’, szęchaw, ‘chwiejny’, słowień. i serb. szepati, ‘kuleć’). U nas pień zupełnie zanikł.
