Słownik etymologiczny języka polskiego/swar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
swar, swarzyć się, swarka, swarnia, swarliwy; prasłowiańskie; tak samo u wszystkich Słowian (oprócz Serbów); stąd nazwa głównego bożka, Swarożyca; zdrobniałe to z Swaróg, co urobione przyrostkiem -og (jak pirog, twarog, rarog), nazwa ‘ognia-kłótnika’ w kulcie, bo Ruś jeszcze w 12.—14. wieku wzywając ogień, Swarożyczem go zwała; u nas tylko w nazwach miejscowych: Swarożyno, Swaryszew, Swarzędz. Prasłowo; zestawiają z nazwą dla ‘ciężaru, trudu’: niem. schwer (dawne swāri, ‘przykry’), goc. swērs, ‘szanowny’, łac. sērius, ‘poważny’ (u nas: na serjo, ‘poważnie’); lit. swerti, ‘ważyć’, swarus, ‘ciężki’, swirti ‘przeważać’, swirtis, ‘wahadło u pompy’. Inni łączą swar z goc. swaran, niem. schwören, ‘przysięgać’, nord. and-svar, ‘odpowiedź’, łac. sermo, ‘mowa’; to trafniejsze.
