Słownik etymologiczny języka polskiego/sumienie
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sumienie, dawniej (jeszcze i w 19. wieku) sumnienie (np. zawsze tak u Słowackiego), obok sąmnienie, sampnienie w 15. wieku; sumienny, itd.; znaczy właściwie ‘wątpienie’ (cerk. sąmĭnĕti sę, ‘wątpić, obawiać się’; słowień. sumniti se, ‘podejrzywać’, sumnenje, sumnja, sumlja, sum, ‘podejrzenie’; serb. sumnja, ‘wątpliwość’); od są- i mnieć: ‘mniemać tak i siak’; su- polskie oboczne do są-, jak w sukrwica i i. Ale sumny, ‘smutny’, sumować, ‘smucić się’, późne (u Jeża i i.), z rus. sumnyj, sumowaty; por. słowień. sum, sumiti.
