Słownik etymologiczny języka polskiego/suka
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
suka, suczy (sukin syn od Rusi), suczka; z innym przyrostkiem su-la (to samo znaczy), częste w 17. wieku, w Księdze Chamów: »sule wieszają«; stąd pożyczyli Niemcy narzeczowe Zule; lit. szuo (drugi przyp. szunes), pers. spa-ka (z *sva-ka), bo tak wedle Herodota »Medowie psa zowią« (a więc z tem samem -ka), ind. swan- (sun-), grec. kyōn (drugi przyp. kynos), łac. canis (z *cvanis), niem. Hun-d; nazwę samca zastąpili Słowianie psem. U Łotwy jest i z odmienną gardłową: kunia, ‘suka’. Lidyjski Kandaules: »psa dusi«. Lit. sz-, słow. s-, zamiast gardłowej podniebiennej. Austrjackie Zauk, pożyczka z suka.
