Słownik etymologiczny języka polskiego/strych
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
strych, z niem. Strich, przy mierzeniu: »pod strychem« (‘bez wierzchu’; »nad strych«, ‘nadto’); niem. dziś streichen, więc Streichholz, r. 1500: strycholc (później strychulec, ze zwykłą odmianą; por. budulec). Jak stos, tak i strych przybrało wszelakie znaczenie: ‘mody, kształtu’, np. »starym strychem« (i każdym innym, np. »kozackim«, ‘po kozacku’); strycharz, ‘ceglarz’ (z niem. Streicher); strychować (z niem. streichen) mówi się i o działach, o oku (»okiem ziemię strychuje«), o psie (»strychuje pole«). Z tym strychem, ‘obyczajem’, pomieszano już w 16. wieku niem. Estrich (z łac. astricum), o ‘pomoście, piętrze, poddaszu’ (»bielizna na strychu«), ale je i w całości jako jastrych przejęto.
strych, zgrubiałe stryj (p.); ‘żebraka’ tak przezywają, jak ‘babę’ ciotą; stryszek, dziś ludowe jeszcze; i ‘dziadek od orzechów’.