Słownik etymologiczny języka polskiego/stróż
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
stróż, stróżka, stróżować; stróża, ‘straż’: »z jego stróże uciekł«, rota 1395 r.; »Bóg lud odjął djablej stróżej«, t.j. ‘lud nie winien dalej djabłu stróży, daniny i obowiązku stróżowania’ (termin urzędowy średniowieczny); częste w biblji, i dla ‘zasadzki’: »będą mieć stróżą« i »połóż stróżą« (»straż« u Leopolity), »założył stróżą«, ‘zasadzkę’, stróżny (od stróż, ale i »mieśce stróżne«, ‘zasadzki’); w psałterzu »od strzodze«, mylnie, zamiast stroże. Od pnia sterg-, storg- (staropolskie straża, zawołanie u Toporów, a i po wsiach ‘alarm’); p. strzec, por. straż.
