Słownik etymologiczny języka polskiego/stokroć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
stokroć, stokrótka, roślina ‘bellis perennis’, tłumaczy niby niem. Tausendschön; u Czechów stosowniej stokrasa. Nazwa nieznana dawniej; u Stanka 1472 r. magduszki, od Magdy, bo imiona nieraz przenoszą na rośliny, np. mikołajki, katarzynki, wasilki, ‘bławat’, ruskie (u nas w 15. wieku), Iwan da Marja; podobnie i na ptaki, irzyk, boguwola; por. franc. marguerite i i. Ruś, jak zawsze, powtarza nasze nazwy roślinne dosłownie: stokratki, ‘bellis’; stokrat, ‘chrysanthemum’. U Potockiego stokrocić, ‘oddawać stokrotnie’.
