Słownik etymologiczny języka polskiego/sok
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sok, soczyć się, soczysty; posoka, osoka; prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; lit. sakai, prus. sakis, ‘żywica’, u Łotwy sweki i swakas (liczba mnoga), postać pierwotna; por. łac. sucus.
sok, ‘oskarżyciel’; soczyć, »żydzi soczyli na Jezusa«; soki Biernata już w 16. wieku drukarz w skoki »poprawił«; »tam soczenie (‘skargę-potwarz’) obnażono«, w Ezopie; osoczyć (p.), ‘oskarżyć’; wyszło zupełnie z użycia; utrzymało się dłużej na Wschodzie, jest w Statucie litewskim. Prasłowo; lit. seku i sakyti, ‘mówić’, sekme i pasaka, ‘bajka’; niem. sagen; grec. ennepe (w pierwszym wierszu Odyssei), łac. inseque, ‘zapowiedz’. Ale jest i drugie osoczyć, osaczać (np. zwierza), p. osoczyć. Tak samo u wszystkich Słowian: czes. sok, ‘oskarżyciel’, w 12. wieku; cerk. sok, socziti; serb. socziti, ‘odnaleźć’. U Słowian więc trojakie sok; na Litwie i w Rzymie podwójne: seku, ‘mówię’ i ‘śledzę’; łac. sequor (por. sekwens, konsekwencja), ‘następuję’, i *sequo, ‘mówię’; niem. sehen, ‘śledzić oczyma, patrzyć’.