Słownik etymologiczny języka polskiego/smilstwo
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
smilstwo, w 15. i 16. wieku, z czeskiego, o ‘nierządzie’; prasłowiańskie; cerk. smilnoje, ‘cudzołostwo’, czes. smilný, ‘wszeteczny’; na Litwie smil- tylko o ‘smaku’, smaiłus, smilius, smilinti, o ‘wybrednym w jedzeniu, co lubi łasować’, smilis i nazwa ‘palca’; na pień z e wskazuje smałstumynai, ‘łakoci’. Tu należą wszelakie nazwy roślinne, prasłowiańskie smil (dziś na Bałkanie głównie) i smełd-, smołd-, u nas smłód, co bynajmniej nie czeskie (u Czechów przecież smldí; to jedyne przejął od nich Stanko 1472 r., smłdnik), nazwy dla ‘peucedanum’, ‘laserpitium’ i innych baldaszkowych; są podobne w niemieckiem, Schmiele (prus. dzisiejsze Samlotten pożyczka z naszego smłód), są i litewskie (pominąwszy smiltis, ‘piasek’, od suchości nazwany ?), które zapisywam, nie objaśniam.
smilstwo. Czasownik smilić z kim, ‘cudzołożyć’, nieraz w Historjach Rzymskich z 1540 r.; przemieniony w późniejszych przedrukach nieraz w zmyślić (!). [1]
