Słownik etymologiczny języka polskiego/skot
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skot, ‘bydło’; skotak, skotarz, skotnik, ‘pastuch’; skotnica, ‘wygon’; w 14. i 15. wieku ogólne (po rotach, »nie pokradł skota«, ciągle; w psałterzu i biblji), ale już Leopolita zastąpił skot, skocki, przez »dobytek«, »bydło«, »bydlęcy«; »skotopas albo wołowiec«, skotopaśca, więc Kochanowski ‘bukolika’ skotopaskami obzywał; »od człowieka aż do skocięcia«, w obu psałterzach. W cerk. i starorus. skot nietylko ‘bydło’, ale i ‘pieniądz’. Jest to prasłowiańska pożyczka z niem., gockie skatts, ‘pieniążek, pieniądz’, niem. scaz, dzisiejsze Schatz; tylko w narzeczu fryzyjskiem również ‘bydło’ znaczy, zresztą zawsze tylko ‘skarb’; Słowianom niemal wyłącznie ‘bydło’, ale to niczego przeciw pożyczce nie stanowi. Gorzej wadzi, że pochodzenie słowa niemieckiego niejasne; przypuszczają, że znaczyło ‘przypłodek, czynsz’, ‘co odrzucone’(?). My jedyni z Słowian słowo zapomnieli, zastąpili je nowszemi (bydło, i t. d.).
skot, to samo słowo co poprzednie, ale zostało nazwą ‘monety’; w rotach 14. i 15. wieku co raz się powtarza, z dawnym drugim przypadkiem liczby mnogiej: »ośm skot«, »przez sześci skot«; zdrobniałe skociec: »połczwartanaćcie skoćca«; p. skojec.