Słownik etymologiczny języka polskiego/skarb
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
skarb, skarbowy, skarbić; podskarbie (później podskarbi), skarbnic(zk)a (ale skarbona pomieszała skarb z karboną biblijną); przezwane od ‘pieczałowitości, starania’; słowo samo przeszło od nas na Ruś: skarb, o ‘inwentarzu domowym’. Prasłowiańskie; cerk. skrb, ‘żal, zgryzota’, rus. skorbiet’, ‘troszczyć się, smucić’, oskorbit’, ‘urazić’; serb. skrb, ‘troska’, skrbiti, ‘troszczyć się, opiekować’. Czesi posiadają ten pień w postaci dwojakiej: skrb(l)iti, ‘skąpić’, skrboń, skrbec, ‘sknera’, — a więc ‘skarbić sobie’; bez s- w ich osobliwem: krb, ‘ognisko’, krbec u kosiarzy, krboniti, ‘chorować’ (‘u krbu się wylegiwać’), krbanie, ‘dzban’ (od przechowywania; -an zwykły przyrostek dla nazw naczyń itp.), por. serb. krbonj, krbula, ‘kozub’, co z nazwą ‘kosza’ łacińską, corbis, i niemiecką, Korb, łączą się jak najmylniej, niby pożyczkę.
