Słownik etymologiczny języka polskiego/sierota
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sierota, z dawnego sirota, a to od zapomnianego u nas przymiotnika, cerk. sir (w czeskiem do dziś o ‘osierociałym’); prasłowo, lit. szeirys, ‘wdowiec’, szeirē, ‘wdowa’; urobione przyrostkiem -r, por. awest. sae-, ‘sierocy’. Jak pierwotne sir, tak zapomnieliśmy i urobienie jego: siromach, u Reja i i., z ruskiego nowo przejęte, o ‘biedaku, nędzarzu’. Pomijamy sierocy, osierocić, itd.
