Słownik etymologiczny języka polskiego/ser
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ser, z syr; prasłowiańskie; cerk. syr, czes. sýr, serb. sir, i t. d.; serowy, sernik, sernica; serwatka z *syrowatka, serwatczany (u wszystkich Słowian, ale zniekształcane: s(u)rowatka, surutka, sirotka, rus. przestawione syworotka); serzysko (również prasłowiańskie, cerk. syriszte, ‘podpuszczka’). Prasłowo do pnia sur- (p. surowy); lit. sūras, ‘słony’, prus. i lit. suris, ‘ser’, niem. sauer (sūr-ougi, ‘triefäugig’), nord. syra, ‘serwatka’. W znaczeniu pierwotnem nie ‘ser, twaróg’, lecz ‘napój odurzający z mleka’ (niby ‘kumys’), bo ind. sūrja- (to samo słowo) taki napój oznacza; nazwy jednego wyrobu przesuwają się łatwo na drugi.
