Słownik etymologiczny języka polskiego/sejm
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
sejm, sejmik, sejmowy, sejmować; od s-jąć się, ‘zebrać się’ (p. jąć); jeszcze w 16. wieku odmieniano: sejm, sjemu, itd., aż postać pierwszego i czwartego przyp. liczby pojedynczej zawładła; u innych Słowian sniem, senmu (Czesi pierwotną odmianę również utracili; odmieniają: sniem, sniemu; sniemowati), cerk. sŭnĭm (przyimek sŭn i ĭm od jąć, imę), rus. cerk. sonm, sonmiszcze. U nas -jem (wedle najem i podobnych) niepierwotne, zamiast -im (naim, najmu; dopiero do najmu dorobiono nowe najem). W 16. wieku czeską postać (sniem) wprowadzali przekornie Orzechowski i Paprocki, ale się nie utrzymała.
