Słownik etymologiczny języka polskiego/rumianek
Wygląd
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
Data wyd. | 1927 |
Miejsce wyd. | Kraków |
Źródło | Skany na Commons |
Indeks stron | |
Artykuł w Wikipedii | |
Strona w Wikisłowniku |
rumianek, roślina, pozornie od rumiany, ale istotnie ani z tem, ani z romanus, ‘rzymski’, nic nie ma spólnego; dawniej rumen lub rumien, rumnek, albo i z o: romien; r. 1500: »rumion albo rumionek«, r. 1532: rumien(ek). Z czes. rmen, obok herzman z niem. hermandel, hermelchen, z łac. camomella (skąd i niem. Kamille), z grec. chamaimēlon. Podobnie u Serbów: hrmen, hrman i rman, słowień. rman obok roman, i inne. Jak tyle innych nazw botanicznych, i tę przejęła od nas Ruś moskiewska: romien.