Słownik etymologiczny języka polskiego/rumianek
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
rumianek, roślina, pozornie od rumiany, ale istotnie ani z tem, ani z romanus, ‘rzymski’, nic nie ma spólnego; dawniej rumen lub rumien, rumnek, albo i z o: romien; r. 1500: »rumion albo rumionek«, r. 1532: rumien(ek). Z czes. rmen, obok herzman z niem. hermandel, hermelchen, z łac. camomella (skąd i niem. Kamille), z grec. chamaimēlon. Podobnie u Serbów: hrmen, hrman i rman, słowień. rman obok roman, i inne. Jak tyle innych nazw botanicznych, i tę przejęła od nas Ruś moskiewska: romien.
