Słownik etymologiczny języka polskiego/równy
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
równy, równać z licznemi złożeniami (do-, po-, przy-, wy-, z-równać), porównawczy; równość, równina; rówień (»nie mieć równia«, ‘równego’); równia; równianka, ‘bukiet, wiązka kwiatów czy ziela’; również; równik (‘ekwator’); równiutki i inne zdrobnienia; rówieśnik, rówieśnica, od pierwotnego pnia *rowies-. Oboczność zachodniego i wschodniego rowno obok południowego (i cerkiewnego) rawno dowodzi pierwotnej przestawki z *orwĭno, por. prus. arwis, ‘prawy, prawdziwy’. Prasłowo; awest. rawah-, ‘przestwór’, łac. rūs, ruris, ‘wieś’, z *rewos (od tego rūs nasze rustykalny itp., ale i rurant albo rulant, o ‘chłopie’, w 16. wieku); niem. Rau-m, z rū-m.
