Słownik etymologiczny języka polskiego/róg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
róg, rożek; rogal, rogalek i roglik (jak w czes.), nazwa ‘ciasta’; ale rogal i o tym, komu żona »rogi przypina«; rogacz; rogowy; rogaty, rogatka; rogacina, albo (z ruska) rohatyna, już od r. 1500 stałe, ‘włócznia’; rogowaty; narożny, narożnica, od narogi. Prasłowo; prus. ragis, lit. ragas (rags i ragutis, o ‘styczniu’ i ‘lutym’, wedle niem. horn i hornung, co i połabscy Słowianie naśladują), raguotas, ‘rogaty’. Nasze dawne rożki (‘bańki cyrulika’) powędrowały na całą Ruś i Litwę. U wszystkich Słowian tak samo.
