Słownik etymologiczny języka polskiego/przytcza
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Data wydania | 1927 |
| Wydawnictwo | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
przytcza, ‘przypadek’, ‘sprawa, rzecz’, w 15. wieku ogólne, ginie już w 16. wieku (jest np. w Ezopie Biernatowym: »gdy się przytcza przyda, ród cię wyda«); od przytknąć, przy-tkać; w cerk. pritcza dosłownie greckie parabolē tłumaczy i na ‘bajkę, powieść’, przechodzi. U nas, szczególniej w 16. wieku, i mylna pisownia: przydcza.
