Słownik etymologiczny języka polskiego/prosić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
prosić, u-, za-, wypraszać, przeprosiny; prośba (nie proźba!, por. kośba), prosiciel; proszakiem nazywa się Jan Zamoyski w liście; proszalny; na Rusi wopros, sprosit’, o ‘zapytaniu’, poproszajka, o ‘proszaku, żebraku’. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian; lit. praszyti, ‘prosić’ i ‘żądać’, ind. praśna-, ‘pytanie’, łac. precor, ‘proszę’, procus, ‘dziewosłąb’ (podobnie serb. prositi), niem. Frage, fragen; na Litwie jest pień ten i w innej postaci, perszu, ‘dziewosłębię’, ind. prcchati, ‘pyta’, łac. posco (r wypadło), ‘żądam’, niem. dawne forska, dziś forschen. Narzeczowe pracharz, o ‘żebraku’, z niem. Pracher, a to z słowiańskiego zgrubiałego prochar (por. małorus. prochaty, ‘prosić, żebrać’).
