Słownik etymologiczny języka polskiego/pręga
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
pręga, prążka, ‘smuga, pas’, pręgaty w biblji, popręgi, od prężenia, więc prężyć, sprężyna, sprężysty (rus. prużina, ‘sprężyna’, dawniej i u nas prężyna, prężynka); na-, wyprężony, itd. To z wokalizacją o: prong-, por. cerk. prąg, o ‘skoczkach, konikach polnych’, niem. sprinke, ‘konik’, Sprenkel, czasownik sprengen i springen; z e: preng-, nasze prząc, tylko we złożeniach: zaprząc, zaprzęgać, wyprzęgnąć, przyprząż, sprzężaj, sprzążka, przążka, rus. prjażka. Prasłowo; obok owych niemieckich lit. springti, sprengēti i sprangus, o ‘duszeniu, dławieniu’. Temat oboczny z u, y: rus. prygať, prygnut’, ‘skakać’, pryżok, ‘skoczek’, pryguntrawa albo skakuntrawa lub rozrywtrawa bajeczna (otwiera zamki).
pręga, dawna pożyczka (14. wiek), obok nowszej, pręgierz, z niem. Pranger, pierwotnie ‘widowisko’, później ‘rusztowanie katowskie’; por. niem. prangen, ‘okazywać się’.