Słownik etymologiczny języka polskiego/poić
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
poić, od *pój; napój, opój, zapój; do pnia pi- w pić (p.); częstotliwe: napajać i napawać, wedle oboczności: dajać - dawać, stajać - stawać; już w biblji: »napawali owce, a napoiwszy«, napawani; prasłowo; tak samo w cerk.: poiti, napoiti, napajati, napawati; Czesi mają tylko napájeti.
poić, spoić, spajać, spójka; wpoić, wpajać; prasłowiańskie; przeważnie już tylko we złożeniach używane; cerk. sŭpoiti, czes. pojiti; do tego niema częstotliwego -pawati, jest wszędzie tylko -pajati, czes. spajeti, rus. pripajiwat’ (pripoit’, pripajat’). Dalszych odpowiedników nie znam; był rzeczownikowy, *poj, ‘spojenie’.