Słownik etymologiczny języka polskiego/połeć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
połeć, połcia; rozpołtować, ‘rozciąć na dwoje’; tu może i połetek, dziś poletek, poletko, ‘pólko’. Tak samo czeskie polt, rodzaju męskiego, ‘połeć’, raspoltiti, ‘rozrąbać’; rus. połť, ‘połeć’, połtina, ‘połowa’. Postać pierwotna *połŭt, jak np. w poledne, połdeń. Ale cerk. i południowe języki mają pierwotne *połdeń (bez półgłoski), z czego ich pładne, płanoszt, bułg. pladnia, i tak samo urabiają bez półgłoski rzeczownik płať (z *pol-tĭ), raspłatiti, ‘rozrąbać’. Z połetko por. rumuńską pożyczkę z bułgar. platice, ‘wązka część roli’.
