Słownik etymologiczny języka polskiego/pełny
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pełny, pełnić, pełnia, z licznemi złożeniami (por. zupełny) i zdrobniałemi, jak pełniutki itp. Prasłowo; u wszystkich Słowian tak samo; lit. piłnas, ‘pełny’, prus. pilnan, ‘całe’, ind. prāna- i purna- (z naszą wokalizacją), ‘pełny’, łac. plēnus, niem. Fülle, voll, goc. fulls, od pnia znaczącego ‘pełnić’, t. j. ‘nalewać’ (nasze dawne pełna, t. j. ‘puhar pełny’, co wychylić należało); lit. pilti, ‘nalewać’, ind. prnati, grec. pim-plēmi (zdwojone; pleios, ‘pełny’, u Homera), łac. pleo, ‘napełniam’ (por. nasze komplet i suplent, franc. suppléant z łac. supplere, ‘dopełniać’).
