Słownik etymologiczny języka polskiego/pastwa
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pastwa, ‘pasza’, pastwisko; »Dawid jiż jest na pastwach«, w biblji, »owce pastwy jego«, w psałterzach; pastwić, ‘karmić’: »pastwion będziesz w bogactwiech«, w psałterzu, ale wcześnie (jak niem. sich weiden an...) pastwić się nad kim znaczy: ‘znęcać się’; pastewny, o błoniach, ziołach, roślinach; stąd pastewnik, a pod wpływem słowa pasterz i pasternik (»owieczki w tym pasterniku«, już u Reja), i w znaczeniu przenośnem: »z pasternika skakać (wyskoczyć)«, ‘o przekraczających obowiązki małżeńskie’; pasternisko u Paska. P. paść. W pastwa przyrostek -twa, jak w modlitwa. W cerkiewnem ‘trzoda’, u innych Słowian jak u nas; r zjawia się i w załabskiem pasterniku, ‘pasterzu’, jako w urobieniu od pasterza.
