Słownik etymologiczny języka polskiego/papać
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
papać, papkać, ‘jeść’; pap(k)a, papin r. 1472, ‘rozgotowana mąka jęczmienna dla dzieci’, przysłowiowo dla ‘pokarmu’: »czapką i papką ludzi niewolą«; papinki, ‘łakoci’, papinkarz, ‘chowany na łakociach’; z łac. pappa, pappare, tego samego znaczenia; u nas przeniesiono papę żartobliwie na ‘gębę’: »dać w papę«. Ale od wieków wołają i u nas dzieci papu (gdy chcą jeść; zapisał Mączyński 1564 r.), a to należy do (europejskich) słów dziecięcych, u Niemców np. pampen, itp. Tak samo u Czechów, pápa, pap(k)ati, papiczka i papinka, serb. papica, itd.
