Słownik etymologiczny języka polskiego/panew
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
panew, panewka (żartobliwie i ‘zadek’); prasłowiańska pożyczka z niem. dawnego pfanna (dziś Pfanne), bo niemieckie pf, f, Słowianin zawsze będzie przez p, a końcówkę -a przez -y oddawał: cerkiew. pany (i z przedstawką o-, a-: opany, apony); u nas to -y dawne zawsze daje -ew, wedle dalszych przypadków (panwi i t. d.; tak samo krew z kry, i i.) Niem. pfanna z łac. patina, co u nas jako patyna w kościele dotrwało; młodsza pożyczka zatrzymała f, brytfanna (p. brytwana); por. pampuch.
