Słownik etymologiczny języka polskiego/owca
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
owca, zdrobniałe, zastąpiło pierwotne *ow, lit. awis, ‘owca’, ind. awi-, grec. ois, łac. ovis, goc. awi-str, ‘owczarnia’; o, nie a, pierwotne, od pnia ou-, o ‘pokryciu skórą’, ‘odzieży’? Dalsze urobienia: owieczka, owczy, owczarz, owczarnia, w 16. wieku owczarznia. Zaginął u nas owien, ‘baran’; tylko w psałterzu: »pagorki jako ownowie owiec« (w puławskim: »pagórcy jako baranowie owiec«, w ps. 113, 6, podobnie jak w 4. wierszu, gdzie i w florjańskim: »baranowie«); przypuszczenie, że pisarz bezmyślnie napisał ownowie zamiast baranowie, niemożliwe, bo i w staroczeskim psałterzu, klementyńskim, powtarza się ta sama odmienność w obu wierszach. Oba słowa, owca i owien (lit. awinas, ‘baran’), prasłowiańskie; do dziś u wszystkich Słowian: serb. owca i owan, itd.
