Słownik etymologiczny języka polskiego/osoba
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
osoba, osobowy, uosabiać, osobisty, osobny, odosabniać się, »na osobności«, osobnik, osobliwy. Słowianin urobił od zwrotu o sobie (samym) przysłówek osob’, ‘osobnie’ (jak tyle innych podobnych, por. opięć, przybiel, itp.) podczas spólnoty, a później każdy język z osob’ dalsze wywodził; podobnie łac. persona (z per se, t.j. ‘dla siebie’). Czasownik osobić, ‘przywłaszczyć’; osobie, ‘osobno’, biblja, może wedle czeskiego.
