Słownik etymologiczny języka polskiego/oskoma
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
oskoma, oskomina i oskominy (»na zębiech«, od kwaśnych jagód, jabłek); około r. 1500: »(zęby nasze) oskomiały albo zmertwiały«; z oskomieć: oskomleć (ml z mj, por. niemowlę); to jedyne pierwotne znaczenie; dalej mówią: »mieć oskomę na coś«, ‘połykać ślinkę’, ‘łaknąć czego’, u wszystkich niemal Słowian tak samo; Czesi nawet oskominy na laskominy przewiedli, niby do ‘łasowania’. Nierównie rzadziej bez o: skoma, skominy. Pień skem-, skom-, o ‘bólu, wywołanym przez nacisk’, rus. szczemit, ‘boli (serce, głowa)’, nasze szczmić, ‘ściskać’; p. szczmić i skąpy.
