Słownik etymologiczny języka polskiego/ogar
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
ogar, dawniej ogarz (zmiana taka nierzadka, por. car, dawniej carz), ‘pies gończy’; nazwa taż co w ogar, ogarek, dla ‘niedopałku’, od gorzenia, bo maść sprowadzanych niegdyś ogarów, ogarzy, była (w olbrzymiej większości) czarno »podpalana«; ogarki (świecy) i na Rusi i u Czechów dobrze znane; ogar, ‘pies’, ogólne u Słowian (od nich do Węgrów, agar); podobnie nazywają ptasznicy ożarkami bardziej brunatną odmianę ‘zięby’.
